مبنای مسئولیت مدنی ناشی از محصولات غذایی اصلاح شدۀ ژنتیکی (تراریخته) (مطالعۀ تطبیقی در حقوق ایران و اسناد بین المللی)

یکی از پاسخ‏ها به نیاز روزافزون مواد غذایی جامعۀ جهانی، تولید محصولات تراریخته است. استفاده از این محصولات و گسترش آن، باوجود مزایا و منافعش، چالش‏ها و مسائلی را نیز به همراه دارد. ویژگی منحصربه فرد این نوع از محصولات و آثار زیست محیطی و انسانی آن، اهمیت بحث در این زمینه را دوچندان کرده است. از چالش‏های حقوقی در این زمینه، تعیین مبنای مسئولیت مدنی ناشی از این محصولات است که اختلاف نظرهایی نیز دراسناد بین المللی و نظام‏های حقوقی به دنبال داشته است. از اسناد بین‏المللی موجود می‏توان به پروتکل ایمنی_ ‏زیستی کارتاهنا اشاره کرد که ایران در سال 1382ش به طور رسمی به آن ملحق شده، و نیز پروتکل الحاقی ناگویا_ کوالالامپور که در خصوص مسئولیت مدنی ناشی از این نوع محصولات تدوین گردیده است. در این نوشته، با توجه به تعیین نشدن تکلیف صریح مقررات داخلی، تلاش شده است ضمن یافتن مبنای متناسب با حقوق ایران، وضعیت این مسئله در اسناد بین المللی مرتبط معرفی شود. با بررسی اسناد بین‏المللی و دیدگاه های مختلف در حقوق ایران به نظر می‏رسد که مسئولیت محض، مبنایی متناسب با حقوق ایران و اسناد بین المللی باشد.